Menopauza, jako fizjologiczny proces w organizmie kobiety

Według definicji WHO, Światowej Organizacji Zdrowia, menopauza to:

‍
„[…] ostateczne ustanie miesiączkowania w wyniku utraty aktywności pęcherzykowej
jajników, po którym przez okres 12 miesięcy nie wystąpiło już żadne krwawienie.
Występuje zwykle u kobiet między 44. a 56. rokiem życia. Badania pokazują, że
objawy zbliżającej się menopauzy zaczynają się średnio około 47. roku życia i trwają
około 4 lat. Określenie wywodzi się z greki, od słów „men” i „pausis”, co oznacza:
miesiąc i pauza”.

‍
Premenopauza oznacza okres trwający kilka lat przed wystąpieniem ostatniej
miesiączki w życiu kobiety. W tym czasie zaznaczają się hormonalne, kliniczne
i metaboliczne zmiany, będące skutkiem wygasania czynności jajników.
W aspekcie endokrynologicznym dochodzi do zmniejszenia stężenia
estrogenów, progesteronu, inhibin, androgenów jajnikowych (testosteronu,
androstendionu) i nadnerczowych oraz hormonu wzrostu, i insulinopodobnych
czynników wzrostu. Równocześnie dochodzi do zwiększenia stężenia gonadotropin.
Zwiększenie stężenia folitropiny poprzedza wystąpienie menopauzy mniej więcej
o 6 lat, a zwiększenie stężenia lutropiny o 4 lata.

‍
Perimenopauza (okres okołomenopauzalny) obejmuje kilka lat
poprzedzających menopauzę, w których zmiany rytmu miesiączkowania i objawy
kliniczne zapowiadają mającą nastąpić menopauzę, a także jeden rok po menopauzie.
Postmenopauza dotyczy okresu życia kobiety następującego po menopauzie.
‍

W ostatnich latach wzrosło zainteresowanie zmianami zachodzącymi w okresie
okołomenopauzalnym. Kiedyś uważane za mało istotne zaburzenia, dziś są tematem
wielu artykułów medycznych i konferencji naukowych. Kobiety dążą do poprawy
komfortu życia w tym przełomowym dla nich okresie. Coraz większą uwagę zwraca się
na rolę hormonów płciowych w funkcjonowaniu organizmu kobiety.

‍

‍